Tuesday, November 29, 2005

This is killing me

Sa terminal ng RORO sa Calapan, Mindoro
Naghihintay ng 1am, kasi ganung oras aalis ang barko.

Bora. Boracay. Naplano ng pamilya namin na pupunta nga kami sa Boracay nitong long weekend, nov 26-28. Mga opportunity costs: bukod sa di ako makakapagaral (talaga), di ako makakasama sa akyat-bundok open climb ng UP Mountaineers. Looking forward for that. Pero sige, minsan lang magboboracay.

Medyo magulo lang ang battle plan. Saturday ng umaga, di pa namin alam kung paano makakarating sa isla ng boracay. Ahm, sabi mga 1pm pa daw aalis. Sige, tamang tama, magbbike muna ako (tatlong linggo na akong d nakakapagride). Nakafull battle gear na ako: jersey, padded shorts, gloves, yellow tinted shades (effective sa green trails). Nasa pacita na ako, on the way to the Carmona trail, nang tumawag ang tatay ko kasi may nakuha daw na 10am flight.

To make the long story short (tinatamad na kasi ako, at nauusukan ako sa naninigarilyo sa harap ko, at mauubos na ang karga ng battery ko) (natuluyan na nga ang battery. Ngayon nakikisaksak ako sa isang room na dapat talaga ay security area, pero wala naman talaga security checks dito. May xray machine nga, d naman ginagamit. Teka picturan ko.

Insert picture nung xray machine here

ay di na pala kaya kasi low battery nga ako. Mayamaya kapag nakacharge na ako ng matagaltagal, at kung maalala ko na magpicture nga mamaya

Ulit

To make the long story short (sa totoo lang, di ko lang talaga kasi maalala kung ano ang nangyari in between. Kung tinatamad lang talaga ako e di dapat di na ako nagsulat ng pagkahabahabang litanya na off topic), 3am kami nakaalis, gamit ang eroplano na Asian Spirit. Nakapagride pa sana ako. Pinagisipan pa kasi kung magroRORO ba o eroplano, at naghabol pa ng tickets. Lumipad kami paalis ng Luzon patungong Caticlan-Boracay, na walang matinong plano kung paano kami babalik sa bahay. Basta.

Ayos na talaga sana eh. Masaya ang boracay. Astig yung pagpasan ng mga tao sa mga iba pang tao para hindi mabasa ang paa nila pagsakay sa banka



Hindi astig yung sobrang commercialized na ang karamihan ng Boracay. Sa totoo lang, disappointed ako nung unang tungtong ko sa isla. Unang una, sobrang daming tindahan. Nawawala yung pagkavirgn nung beach. Pangalawa, hindi pino ang buhangin. Hindi talaga. Pero ang astig, yung habang naglalakad ka papuntang station 1 (or 3, basta habang lumalayo), kumokonti ang tindahan at pumipino ang buhangin, hanggang sa naaapreciate ko na yung lugar.

Hindi astig yung homework na gumugulo sa isip ko buong trip. Hanggang ngayon d ko pa rin nasusulat sa papel, pero nasulat ko na dito ang solusyon sa telepono ko.

SOBRANG ASTIG ng SEA WIND, ang resort na tinuluyan ni Gloria, at ang SECRET WIFI nito. Ayos. Kaya nakuha ko pang idownload ang eee 23 hw ko pati yung lectures. Yeah WIFI. Kaya lang di ko naaccomplish yung pangarap ko na makapaginternet habang nagrerelax sa hammock. Di abot yung signal sa pinakamalapit na hammock eh.

Pero eto ang pinakamalupit sa lahat. Ang pinakamagandang nasa Boracay. Walang tatalo.


Ayos diba? Kaya lang biset itong pauwi. Ang tagal. 5am ang dating namin sa bahay. Di naman makatulog kasi palipatlipat ng sasakyan.

Addendum: that was fun. Let's never do that again

Thursday, November 24, 2005

magpapadala ng sulat. magpapadala sa lunes. magpapadala kay juan. m agpapadala sa hula. (pero mas mahal talaga kita riyeth)

naaalala ko nung isang "konde gang" (formerly confed) outing sa EK, may nadaanan kaming manghuhula. ang unang pumasok sa isip ko, lugi ang negosyo nung manghuhula. sino ba naman kasi ang magpapahula sa loob ng EK. either nagbayad sya sa EK para makapagnegosyo sa loob OR kinuha sya ng EK para manghula sa loob, dagdag ambience sa theme ng EK. mas naniniwala ako sa second theory, pero kung ganun dapat man lang libre yung pahula. eh sinisingil kami ng dalawang daan para sa aming lima (o anim ata. doesn't matter). yung unang theory naman, di kapanipaniwala. kasi alam mo naman siguro na hindi theme-park goers ang target market ng hulaan. either way at true enough, wala nang nanghuhula ngayon sa EK. si paul balite ang naunang nakapansin sa manghuhula. sya din ang nagtanong kung magkano, nagcompute kung magkano ang paghahatian namin sa bayad, at nagencourage samin na magpahula. fun daw.

di pa ako nagbabayad ng kahit ano para magpahula. hmm, wala akong natatandaan na pagkakataon na nagbayad ako para mahulaan ang kapalaran ko.

nung nagyayaya si paul na magpahula kami, sa loob loob ko natatakot ako. tama bang gawin yun? nung panahon kasi nun, malakas pa ang pananalig ko sa katolisismo. pero kung lahat sila ay game magpahula e di sige payag na ko. peer pressure. si mitchell cabrera ay tutol. may pagkareligious yan si mits eh. nagsisimba linggolinggo etc. ngayon, ayan, verbal affirmation, nagdududa na ako sa ilang doctrines. di na ako ganun kareligious (pero mabait ako ha. naniniwala pa rin ako sa notion ng good at evil. basta. sa ibang blog entries ko pa yung ieexplain). pero ngayon, mas tutol na ako sa ganung panghuhula. at iniisip ko kung bakit. hindi ko ba talaga alam kung bakit o ayaw ko lang malaman kung bakit?

"God has mercifully withheld from humanity a foreknowledge of what will sell" Bernard Miles. (nakuha ko sa lemonade tycoon)

first of all, saan nanggagaling ang "power" o skill ng panghuhula. definitely, walang scientific basis ang panghuhula. pero kung nga ito'y isang tunay na phenomenon, dapat ka nang magduda kung saan nanggagaling yung knowledge.

turn on Pan - Hula
ale ale, ale ale ale, ano ano ano ano ang sinasabe, ng baraha, ng kapalaran, gusto kong, malaman...

bias aside, may mabuti bang maidudulot ang knowledge of the future? personal benefits, definitely meron yan. palagi kong pinapangarap na makakuha ng time machine at itatama ko ang lahat ng mga maling desisyon ko sa buhay, unang-una na ang pagdodorm sa pisay (to be explained sa ibang blog entry uli). pero paano kaya kung lahat tayo ay kayang malaman ang kapalaran natin? makakatulong kaya sa atin (as human beings)? ahm, disastrous ata. anong klaseng gulo ang mangyayari kung malalaman mo na yayaman ka/malulugi ang negosyo mo/mas mahal ka nya kesa sa mahal mo sya. parang magulo ata ang mundong ganun. may halong paradox, kunyari alam mo na malulugi ka sa isang business, e di syempre di mo na itutuloy yun. eh paano na yung hula? e di nagkamali yung hula? tapos pa, kung ganun ang kalagayan, e di wala nang negosyong nalulugi? at hmm, sa tingin ko disastrous sa economy kung lahat ng tao ay magtatayo ng business, at ang lahat ng iyon ay kikita. imosible kasi na magcocoexist effectively
ang lahat ng businesses.

mas tutol ako sa kapangyarihan ng panghuhula ngayon (kaysa dati) kasi nagdududa ako sa pinanggagalingan ng knowledge.

gusto ko sanang paniwalaan yung natanggap kong sulat, pero hindi nga dapat diba. kaya lang, nabasa ko na. gagamitin ko ba yung natutunan ko sa nabasa ko? dapat hindi, pero dapat naman ata gawin ko yun kahit na hindi dumating yung sulat.